Intencje
INTENCJE MSZY ŚWIĘTYCH OD 26 WRZEŚNIA DO 2 PAŹDZIERNIKA 2022
Poniedziałek
Godzina 7:00
Za zmarłych Annę, Feliksa i Jana Regiec - intencja Krystyny i Eugeniusza Danielczak
Godzina 17:00
Za zmarłych Karolinę i Jakuba Bodziuch, Anetę i Władysława Sikora
Wtorek
Godzina 7.00
Za zmarłych Annę i Stanisława Głąb oraz Janinę i Michała Głąb – intencja rodziny Grywalskich
Godzina 17:00
Za zmarłych rodziców i teściów – intencja Władysława Laskowskiego
Środa
Godzina 7:00
Za zmarłego Leszka Dyda – intencja brata Piotra
Godzina 17:00
Z Róży kobiet Agaty Regiec NMP w podziękowaniu Panu Bogu za wszystkie łaski z prośbą o zdrowie, opiekę i błogosławieństwo boże i Matki Najświętszej dla członkiń oraz o zbawienie wieczne dla zmarłych
Czwartek
Godzina 7:00
Za zmarłych Annę i Andrzeja Magiera i syna Józefa – intencja Magierów
Godzina 17:00
Za zmarłych Alicję i Stanisława Ludzia oraz Andrzeja Cichonia
Piątek
Godzina 7:00
Z podziękowaniem za otrzymane łaski z prośbą o dalsze boże błogosławieństwo dla całej rodziny Magierów
Godzina 17.00
Za zmarłego Stanisława Borzęckiego – intencja córki Bożeny z rodziną
Sobota
Godzina 7.00
Za zmarłych rodziców Marię i Franciszka Regiec /30 rocznica śmierci Marii/
Godzina 17.00
Za zmarłego ks. prałata Czesława Jakóbczyka – intencja Rady Parafialnej
Niedziela
Godzina 6.30
Za zmarłych Zofię i Juliana Borzęckich /rocznica śmierci Juliana
Godzina 9.00
Za zmarłą Joannę Regiec – intencja męża Mariana
Godzina 11.00
W 23 rocznicę ślubu Moniki i Krzysztofa w podziękowaniu Panu Bogu za odebrane łaski z prośbą o dalsze boże błogosławieństwo dla całej rodziny
Godzina 18.00
Za zmarłych rodziców Janinę i Władysława Dragosz /rocznica śmierci Janiny / - intencja dzieci
Pogrzeb ks. Prałata Czesława Jakóbczyka
Ostatnie pożegnanie 26. 09.2022r.
Jolanta Magiera
W imieniu parafian pragnę podziękować wszystkim za tak liczne przybycie na uroczystości pogrzebowe naszego ukochanego i nieodżałowanego ks. Prałata Czesława Jakóbczyka.
Jakże trudno rozstawać się z kimś, kto zawsze był i nagle go zabrakło.
Kiedy zostałeś posłany – Księże Prałacie do naszej parafii, mogłeś wybierać, być tylko na chwilę, bo takie zapewnienie otrzymałeś od ks. Biskupa: „Jeżeli nie będzie Ci się podobać, to powrócisz, ale pojedź tam, pojedź choćby na chwilę”. Dzięki Bogu ta chwila trwała 55 lat.
Dlaczego pozostałeś? Bo polecenie przełożonych było dla Ciebie świętością.
Ta odległa parafia, na krańcu diecezji, za górami, bez dojazdowej drogi, bez elektryczności - nie była atrakcyjna. Uboga wieś, ubodzy ludzie. Ale to Cię nie zrażało, nie zrażało Cię także to, że zimą woda w misce, w łazience zamarzała; że niejednokrotnie przymierałeś z głodu.
Jak wspominał nieżyjący już pan kościelny Franciszek – pożyczałeś pieniądze na bilet, by pojechać do miasta załatwiać urzędowe sprawy.
Do Krościenka biegłeś przez góry tam i z powrotem, bo przecież nie było telefonu, a listy i różne pisma z kurii, dekanatu, trzeba było przynieść do parafii. Z wyczerpania upadłeś przed ołtarzem w starym kościółku podczas nabożeństwa różańcowego.
Mówiłeś, że na początku byłeś rozczarowany parafią, bo Ty Księże Prałacie, oprócz posługi kapłańskiej, chciałeś zmienić i polepszyć sytuację swoich parafian. Odniosłeś na początku wrażenie, że Twoi wierni nie chcą zmieniać istniejącego porządku, jednak szybko zrozumiałeś, że większość ludzi jest bardzo przychylna, a z czasem wszyscy stali się pomocni w dokonywaniu zmian. A czego one dotyczyły? Poprzeczkę stawiałeś sobie bardzo wysoko. Pierwsze zadanie to ogrodzenie cmentarza, by krowy, które jesienią wychodziły na samopas nie deptały i bezcześciły grobów. Następnie postanowiłeś polepszyć sytuację uczniów. Salka na plebanii była zbyt ciasna i zimna, by tam odbywały się lekcje religii, więc starą szopę przebudowano i powstała obszerniejsza i wygodniejsza sala lekcyjna. Oczywiście jak w tamtych czasach bywało - nie obeszło się bez kłopotów z ówczesną władzą. W starym drewnianym kościółku hulał wiatr i było bardzo ciasno, więc dobudowano przybudówkę i zamontowano piece, byśmy zimą nie marzli. Jednak największym Twoim – Księże Prałacie pragnieniem było wybudowanie nowej świątyni. I to marzenie się spełniło dzięki Twoim staraniom, Twojej zapobiegliwości. Z wielkim oddaniem nasi parafianie pracowali przy jej wznoszeniu. Zawsze Drogi Księże Prałacie doceniałeś to ludzkie zaangażowanie. Wczoraj obchodziliśmy 34 rocznicę konsekracji naszej świątyni. A potem jeszcze dzięki Twym staraniom wyrosła piękna plebania.
Wypełniając z miłością posługę kapłaństwa i w starym kościółku i nowej świątyni udzieliłeś tylu sakramentów naszym parafianom: Sakramentu Chrztu, przygotowywałeś do Sakramentu Pokuty i Komunii Św. - sam to wszystko, bo nie miałeś do pomocy żadnego katechety, przygotowywałeś kandydatów do Sakramentu Bierzmowania, tyle ślubów udzieliłeś i odprowadziłeś zmarłych na miejsce wiecznego spoczynku. Wygłosiłeś setki kazań, trwałeś w konfesjonale. Jak mamy nie uwielbiać Cię i jak nie kochać, za te wszystkie dzieła – Księże Prałacie?
Obecny wśród nas ks. Biskup Ordynariusz w homilii wygłoszonej do uczestników 40 Pieszej Pielgrzymki Tarnowskiej na Jasną Górę mówił, że codziennie do kurii wpływają co najmniej trzy skargi na księży. Nasza parafia należy z pewnością do nielicznych, które nie wysyłają skarg na swoich duszpasterzy, bo Ty Księże Prałacie, nigdy nie dałeś podstaw do takich działań, ale dalej ks. Biskup powiedział, że jest tylu wspaniałych księży i nikt nie przysyła podziękowań za ich trud. Przepraszamy Cię Księże Prałacie, bo o Twoich zasługach też nie informowaliśmy świata. Ty zresztą w swej skromności nie lubiłeś o tym mówić, nie lubiłeś celebrować własnych rocznic i jubileuszy.
Pozostaniesz w naszych sercach przykładem rozmodlonego człowieka. Nigdy nie rozstawałeś się z różańcem, to była Twoja najpotężniejsza broń. Wszystko oddałeś Maryi. Jej zawierzyłeś i nigdy Cię nie zawiodła. Gdy w czasie budowy kościoła piętrzyły się takie problemy, które wydawały się nie do rozwiązania, to nagle jakoś wszystko stawało się proste. Zawsze mówiłeś Drogi Księże Prałacie, że to Maryja podała takie rozwiązanie.
W naszej pamięci pozostaną na zawsze obrazy, gdy jeszcze na starej plebanii przemierzasz ogrodową ścieżkę wśród krzewów porzeczek i agrestu oplecionych dorodnymi pokrzywami i kolorowymi łubinami, jak zawsze w tym samym przez lata brązowym sweterku, tych samych spodniach. Twierdziłeś, że wszystko masz, a pieniądze są potrzebne na ważniejsze sprawy. Spacerując, przesuwałeś paciorki różańca albo odmawiałeś Brewiarz.
Kiedy przeszedłeś na emeryturę, odwiedzałeś takie miejsca we wsi, do których z braku czasu nie docierałeś. Śmiałeś się, że na nowo odkrywasz swoją parafię. W Twych oczach był ten zachwyt nad pięknem bożego stworzenia.
Wszystkie krzyże Księże Prałacie brałeś na swoje ramiona. W starej salce katechetycznej wisiał obraz Jezusa Ukrzyżowanego w tak mrocznej fioletowo-czarnej tonacji, kiedy stawałeś przed tym obrazem, to wydawało się , że ten krzyż Ciebie przygniata. I jak Jezus upadałeś pod ciężarem krzyża. Pierwszy upadek pod ciężarem obowiązków, które dźwigałeś. Złamałeś wówczas nogę i znalazłeś się w szpitalu. Ktoś mógłby powiedzieć, po co wchodziłeś Księże Prałacie na to rusztowanie, ale przecież dobry gospodarz pilnuje swego obejścia. Szybko wróciłeś do domu i gdy tylko mogłeś, sprawowałeś Eucharystię podparty kulą. Drugi upadek wydarzył się w zimową niedzielę podczas sumy. Tak bardzo uderzyłeś głową o posadzkę. Czym był spowodowany? Wyczerpaniem… Bo Ty Księże Prałacie nigdy nie odpoczywałeś, nie byłeś na żadnym urlopie, na żadnych wakacjach czy w sanatorium, by podreperować swoje zdrowie. Nawet ze szpitala wyszedłeś na własne żądanie. I ten trzeci upadek spowodowany wiekiem i niemocą. Pan zabrał Cię do siebie, byś odpoczął. Wiem, że gdy zdążałeś do domu Ojca, bramy nieba były na oścież otwarte. I jak w tym znanym opowiadaniu z materiału wysyłanego z Ziemi zbudowano Ci najpiękniejszy pałac. Tam nie ma już smutku, samotności, bólu i cierpienia. Tam spotkałeś tych, których kochałeś i za którymi tęskniłeś. Twoi rodzice, rodzeństwo, przyjaciele, parafianie. Mówiłeś, że najsmutniejszy dzień Twojego życia i najsmutniejsze Święta Bożego Narodzenia były wówczas, gdy umarła Twoja mama. Byłeś wtedy na ostatnim roku studiów – tuż przed święceniami kapłańskimi. Dzisiaj z pewnością powie Ci jak bardzo jest z Ciebie dumna.
Wierząc w Świętych Obcowanie wiem, że będziesz za nami orędował u Boga i dla Twojej ukochanej parafii wypraszał potrzebne łaski.
Jaki żal Księże Prałacie, że nigdy już nie usłyszymy czytanej przez Ciebie Ewangelii. Ta ostatnia była we wtorek na porannej Mszy. Jeszcze w uszach dzwoni ostatnie zdanie :”Moją Matką i moimi Braćmi są Ci, którzy słuchają Słowa Bożego i wypełniają je”.
Tak bardzo tęskniłeś za każdą Eucharystią, spieszyłeś się we środę…, ale nie było Cię już w kościele, a pierwsze czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan: ”Zachęcam was abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Ustanowił [..] innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych, do wykonywania posługi celem budowania Ciała Chrystusowego”.
Tak pięknie to wszystko Księże Prałacie wypełniłeś.
Dlatego my parafianie dziękujemy Bogu za piękny dar Twojego życia, świadectwo Świętego Kapłana.
Tak smutno i pusto bez Ciebie Księże Prałacie!
Kończąc, pragnę w imieniu parafii podziękować Księdzu Proboszczowi za współpracę z Księdzem Prałatem, za cierpliwość i oddanie, chociaż zdajemy sobie sprawę, że nie zawsze było łatwo. Ks. Prałat zawsze powtarzał, że dobrze mu się mieszka z ks. Markiem i niczego nie chciałby zmieniać.
Dziękujemy Pani Weronice i Panu Pawłowi za ich oddanie i troskę o ks. Prałata.
My parafianie jesteśmy bardzo wdzięczni pani Irenie, która w tym ostatnim roku życia ks. Prałata poświęciła mu swój czas, oddała swoje serce. Wszyscy widzieliśmy jak ks. Prałat gaśnie, traci pamięć, chwilami staje się bezbronnym dzieckiem, a pani Irena była dla niego pielęgniarką i opiekunką. Z cierpliwością odbierała niejednokrotnie nocne telefony z pytaniem czy przyjdzie, czy pamięta żeby odprowadzić go do kościoła, biegała do lekarza, by wypisać leki, które poprawiłyby jego funkcjonowanie, pomagała w codziennych czynnościach życiowych. Dlatego Pani Ireno dziękujemy za Twoje poświęcenie.
Dziękuję wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób pomagali Ks. Prałatowi. Ks. Prałat zawsze powtarzał, że „Bóg widzi i Bóg osądzi”. Niech Bóg wszystkim wynagrodzi.
Księże Prałacie odpoczywaj w pokoju!
